سلامت باشید!

همیشه سلامت و تندرست باشید!

تفاوت بین آنژین و بیماری عروق کرونر چیست؟

۱۲۵ بازديد
 آنژین در مقابل بیماری عروق کرونر

قلب انسان، استادی تزلزل ناپذیر که ارکستر زندگی را رهبری می کند، بر شبکه پیچیده ای از رگ های خونی به نام عروق کرونر متکی است. هنگامی که این شبکه ضروری تسلیم بیماری می شود، اغلب دو اصطلاح ظاهر می شود که باعث سردرگمی می شود: **آنژین** و **بیماری عروق کرونر (CAD)**. در حالی که به ظاهر قابل تعویض است، درک نقش‌های متمایز آن‌ها برای تشخیص خطر و حرکت به سمت قلب سالم‌تر حیاتی است.

**بیماری عروق کرونر: تهدید اساسی**

شریان های کرونری را به عنوان شاهراه های حیاتی تصور کنید که خون غنی از اکسیژن را به عضله قلب منتقل می کنند. CAD اساساً موانعی در امتداد این بزرگراه ها ایجاد می کند. مقصر؟ پلاک، تجمع چسبنده کلسترول، چربی و سایر مواد. با تجمع پلاک، شریان ها باریک می شوند و جریان خون به قلب را محدود می کنند. این کاهش جریان، که **ایسکمی** نامیده می شود، مقصر اصلی مسائل مختلف مرتبط با قلب، از جمله آنژین است.

**آنژین: یک علامت هشدار دهنده، نه خود بیماری **

آنژین را به عنوان یک چراغ هشدار چشمک زن روی داشبورد ماشین خود در نظر بگیرید که نشان دهنده یک مشکل اساسی در موتور (قلب شما) است. این **درد یا ناراحتی قفسه سینه** است که به دلیل کاهش موقت جریان خون به قلب به دلیل تنگی عروق ایجاد می شود. این درد که اغلب به عنوان سفتی، فشردن یا سوزش توصیف می‌شود، معمولاً در مرکز قفسه سینه رخ می‌دهد و گاهی اوقات به فک، گردن یا بازو می‌رسد. معمولاً در هنگام فعالیت بدنی، استرس عاطفی یا قرار گرفتن در معرض دمای سرد به وجود می آید که با استراحت یا دارو فروکش می کند.

**تفاوت های کلیدی: رمزگشایی تمایز**

در اینجا جدولی وجود دارد که تفاوت های کلیدی بین آنژین و CAD را برجسته می کند:

| ویژگی | آنژین صدری | بیماری عروق کرونر |
|---|---|---|
| **طبیعت** | علامت | روند بیماری زمینه ای |
| **علت** | کاهش جریان خون به دلیل تنگی عروق | ایجاد پلاک در عروق |
| **علائم** | درد قفسه سینه، ناراحتی، سفتی، فشار | متفاوت است: درد قفسه سینه، تنگی نفس، خستگی، ضعف، درد پا |
| **مدت** | موقتی (دقیقه ای) که معمولاً با استراحت یا دارو تسکین می یابد | ترقی خواه؛ بلند مدت |
| **شدت** | متفاوت است، می تواند پایدار یا ناپایدار باشد | متفاوت است، می تواند منجر به عوارضی مانند حمله قلبی شود |
| **درمان** | با هدف مدیریت علائم و جلوگیری از رویدادهای بعدی | با هدف کند ساختن پلاک و بهبود جریان خون |

**رونمایی از طیف: انواع مختلف آنژین**

آنژین خود را به اشکال مختلف نشان می دهد که هر کدام اطلاعات ارزشمندی را منتقل می کند:

* **آنژین پایدار:** شایع ترین نوع است که با دوره های قابل پیش بینی ایجاد شده در اثر فعالیت یا استرس مشخص می شود و با استراحت یا دارو فروکش می کند.
* **آنژین ناپایدار:** نوع نگران‌کننده‌تر، با درد غیرقابل پیش‌بینی، بدتر یا طولانی‌مدت قفسه سینه، که اغلب پیش‌آزمون حمله قلبی است.
* **آنژین میکروواسکولار:** نوع کمتر شایعی است که عروق کوچکتر را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث درد قفسه سینه بدون محرک های واضح می شود و اغلب به داروهای سنتی آنژین پاسخ نمی دهد.

**شناخت علائم: چه زمانی باید به دنبال کمک بود**

درد قفسه سینه، صرف نظر از نوع یا شدت آن، نیاز به مراقبت فوری پزشکی را دارد. تشخیص زودهنگام و مدیریت هر دو آنژین و CAD برای جلوگیری از عوارضی مانند حمله قلبی یا نارسایی قلبی بسیار مهم است. علائم هشدار دهنده را نادیده نگیرید:

* ناراحتی یا درد در قفسه سینه، فک، گردن یا بازو
* تنگی نفس، به ویژه در هنگام فعالیت
* خستگی یا ضعف غیرمعمول
* سرگیجه یا سبکی سر
* تعریق بی دلیل

**نمودار دوره برای قلبی سالمتر**

در حالی که CAD برگشت پذیر نیست، پیشرفت آن می تواند به طور قابل توجهی کاهش یابد و علائم آنژین به طور موثر از طریق یک رویکرد چند جانبه مدیریت شود:

* **اصلاحات سبک زندگی:** رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، مدیریت استرس، ترک سیگار و حفظ وزن سالم اساسی هستند.
* **داروها:** داروهایی مانند داروهای کاهش دهنده کلسترول، رقیق کننده های خون و مسدود کننده های بتا می توانند به کنترل عوامل خطر و کاهش علائم آنژین کمک کنند.
* **روش ها:** در برخی موارد، روش هایی مانند آنژیوپلاستی و استنت گذاری می تواند شریان های باریک را باز کند، در حالی که جراحی بای پس جریان خون را در اطراف انسداد تغییر می دهد.

**به یاد داشته باشید:** شما در پیمایش این سفر تنها نیستید. به طور منظم با پزشک خود مشورت کنید، نگرانی های خود را آشکارا بیان کنید و برای ایجاد یک نقشه راه شخصی به سمت قلب سالم تر و قوی تر، با یکدیگر همکاری کنید. با درک تمایز بین آنژین صدری و CAD، می توانید مشارکت فعالی در بهزیستی خود داشته باشید و انتخاب های آگاهانه ای برای یک زندگی پر جنب و جوش و رضایت بخش داشته باشید.


منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

علائم بیرون زدگی ورید پیشانی: راهنمای جامع

۱۲۵ بازديد


بیرون زدگی ورید پیشانی که به عنوان وریدهای برآمده پیشانی نیز شناخته می شود، می تواند یک نگرانی رایج باشد و عوامل مختلفی در ظاهر آن ها نقش دارند. این برجستگی ها می تواند در نتیجه افزایش سن، استرس، ورزش بدنی یا شرایط پزشکی زمینه ای باشد. در این مقاله، علائم بالقوه، علل و گزینه‌های درمانی برای برآمدگی سیاهرگ‌های پیشانی را بررسی خواهیم کرد.

علائم بیرون زدگی ورید پیشانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

* تورم یا برجستگی های قابل مشاهده زیر پوست
* رنگ مایل به قرمز یا بنفش (در برخی موارد می تواند آبی یا بنفش باشد)
* رگ های برجسته که ممکن است در طول فعالیت های خاصی مانند لبخند زدن، گرم شدن، ورزش یا نوشیدن الکل بیشتر قابل مشاهده باشند.
* در برخی موارد، سردرد یا علائم نامنظم ممکن است همراه با درد قفسه سینه یا سایر عوارض باشد.

علل برآمدگی سیاهرگ های پیشانی را می توان به عوامل مختلفی نسبت داد، از جمله:

* افزایش سن: با افزایش سن، پوست ما خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد و ممکن است نتواند به اندازه کافی از رگ ها حمایت کند و باعث برآمدگی آن ها می شود.
* استرس: افزایش فشار خون به دلیل استرس می تواند باعث بیرون زدگی سیاهرگ ها از طریق پوست شود.
* ورزش بدنی: تمرینات شدید، به ویژه زمانی که شامل وزنه برداری است، می تواند به رگ ها فشار وارد کند و باعث برآمدگی آنها شود.
* آسیب: یک آسیب تروماتیک به پیشانی می تواند باعث اتصال غیر معمول (فیستول شریانی وریدی) بین شریان و ورید شود و در نتیجه سیاهرگ ها برآمده شوند.
* قرار گرفتن در معرض نور خورشید: آفتاب سوختگی های مکرر یا ماندن طولانی مدت در زیر نور خورشید می تواند رگ های خونی را گشاد کرده و باعث برآمدگی آنها شود.
* تغییرات هورمونی در دوران بارداری: افزایش حجم خون یا تغییرات هورمونی می تواند منجر به بزرگ شدن رگ ها شود.
* نازک شدن پوست به دلیل افزایش وزن: افزایش وزن همچنین می تواند منجر به نازک شدن پوست شود و منجر به ظاهر شدن رگ های برآمده شود.
* شرایط پزشکی زمینه ای: واسکولیت یا سایر مشکلات سیستم قلبی عروقی می تواند منجر به بزرگ شدن سیاهرگ های پیشانی شود.

درمان برآمدگی وریدهای پیشانی اغلب مورد نیاز نیست مگر اینکه بیمار نگران زیبایی شناسی باشد یا اگر رگ ها با سر درد یا سایر علائم نامنظم همراه باشد. با این حال، چندین گزینه درمانی در دسترس وجود دارد:

*جراحی الکتریکی: روشی که از جریان های الکتریکی با فرکانس بالا برای قطع یا تخریب رگ های خونی استفاده می کند.
* اسکلروتراپی: تزریق محلولی که به بستن ورید کمک می کند.
* جراحی: در مواردی که ورید بزرگ است یا به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهد، ممکن است یک عمل جراحی برای برداشتن ورید یا بستن آن لازم باشد.
* لیزر درمانی سطح پایین: تکنیک جدیدی که در کلینیک های تخصصی موجود است، با استفاده از لیزر کم برای بستن ورید.

مشورت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای هر رگ برآمده جدید ضروری است، زیرا ممکن است نشان دهنده یک مشکل پزشکی جدی تر باشد یا منجر به عوارض شود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما به آرامی رگ های شما را احساس می کند و ممکن است سونوگرافی را برای بررسی لخته های خون یا سایر مشکلات زمینه ای پیشنهاد کند. با اطلاع از علل و علائم بیرون زدگی ورید پیشانی و مشاوره با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود، می توانید اطمینان حاصل کنید که هر گونه نگرانی برطرف شده و به درستی درمان می شود.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آیا مصرف پروبیوتیک ها در دوران بارداری بی خطر و مفید است یا خیر

۱۲۶ بازديد

آیا می توان در دوران بارداری پروبیوتیک مصرف کرد؟

پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که در صورت مصرف فواید سلامتی دارند. بسیاری از افراد مکمل های پروبیوتیک را برای حمایت از سلامت دستگاه گوارش و سیستم ایمنی مصرف می کنند. در دوران بارداری، پروبیوتیک ها ممکن است به پیشگیری از برخی عوارض بارداری و ارتقای سلامت مادر و نوزاد کمک کنند.

مزایای بالقوه پروبیوتیک ها در دوران بارداری

دلایل متعددی وجود دارد که مصرف پروبیوتیک ها در دوران بارداری ممکن است مفید باشد:

- جلوگیری از دیابت بارداری: برخی تحقیقات نشان داده اند که مصرف پروبیوتیک ها می تواند متابولیسم گلوکز را بهبود بخشد و خطر ابتلا به دیابت بارداری (GDM) را در زنان باردار کاهش دهد. GDM خطر عوارض دوران بارداری و زایمان را افزایش می دهد.

- کاهش خطر پره اکلامپسی: پروبیوتیک ها ممکن است به کاهش فشار خون و جلوگیری از شروع پره اکلامپسی در زنان باردار کمک کنند. پره اکلامپسی با فشار خون بالا و آسیب اندام مشخص می شود و می تواند برای مادر و نوزاد کشنده باشد.

- جلوگیری از واژینوز باکتریایی: مصرف پروبیوتیک ها از راه دهان یا واژینال ممکن است به پیشگیری از واژینوز باکتریایی، رشد بیش از حد باکتری های ناسالم در واژن کمک کند. واژینوز باکتریایی در دوران بارداری خطر زایمان زودرس و نوزادان کم وزن را افزایش می دهد.

- تقویت سیستم ایمنی بدن نوزاد: نوزادانی که از مادرانی که در دوران بارداری پروبیوتیک مصرف کرده اند به دنیا می آیند، در اوایل دوران کودکی کمتر دچار آلرژی، اگزما و عفونت های تنفسی می شوند. باکتری‌های سالم روده که نوزادان هنگام عبور از کانال تولد به دست می‌آورند، ممکن است دفاع ایمنی آنها را تقویت کند.

آیا پروبیوتیک ها در دوران بارداری بی خطر هستند؟

برای اکثر زنان سالم، استفاده از پروبیوتیک ها در دوران بارداری بی خطر است. با این حال، همیشه قبل از مصرف هر گونه مکمل جدید در دوران بارداری با پزشک خود مشورت کنید. چند نکته مهم ایمنی:

- از پروبیوتیک های حاوی لاکتوباسیلوس رامنوسوس GG یا لاکتوباسیلوس کازئی خودداری کنید. شواهد کافی برای اثبات ایمنی این دو سویه در دوران بارداری وجود ندارد. با پزشک خود در مورد جایگزین هایی مانند سویه های بیفیدوباکتریوم یا لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس صحبت کنید.

- در صورت بروز هر گونه درد شکمی، گرفتگی یا اسهال پس از مصرف، مصرف پروبیوتیک ها را متوقف کنید. علائم را به متخصص زنان و زایمان خود گزارش دهید.

- از مصرف خوراکی پروبیوتیک هایی که برچسب "برای استفاده واژینال" دارند خودداری کنید. مکمل‌های پروبیوتیکی که برای سلامت واژن طراحی شده‌اند، حاوی سویه‌هایی هستند که ممکن است برای مصرف در دوران بارداری بی‌خطر نباشند.

اگر حاملگی پرخطر، نقص سیستم ایمنی یا سایر شرایط پزشکی دارید، قبل از مصرف هر گونه مکمل پروبیوتیک با پزشک متخصص زنان و زایمان خود مشورت کنید. همیشه مارک های معتبری را انتخاب کنید که سویه های دقیق و تعداد CFU باکتری ها را در محصولات خود فاش کنند. هنگامی که پروبیوتیک ها با تایید پزشک مصرف شوند، می توانند بخشی مفید از مراقبت های دوران بارداری باشند.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

روش های رفع خارش وریدهای واریسی

۱۲۵ بازديد


وریدهای واریسی رگ‌های پیچ خورده و بزرگ شده‌ای هستند که اغلب به صورت رگ‌های خونی برآمده و آبی روی پاها ظاهر می‌شوند. آنها معمولاً علائمی مانند درد، تورم، سنگینی و خارش در پای آسیب دیده ایجاد می کنند. خارش که به عنوان خارش نیز شناخته می شود، می تواند با کشیده شدن وریدها و نازک شدن پوست روی آنها رخ دهد. خارش ناشی از رگ های واریسی می تواند از خفیف تا بسیار آزاردهنده باشد، به خصوص در شب. خوشبختانه، روش‌های موثر زیادی برای تسکین احساس تحریک‌کننده وجود دارد.

از محرک ها دوری کنید

یکی از اولین کارهایی که باید انجام دهید این است که از هر چیزی که ممکن است باعث تحریک بیشتر رگ های واریسی و بدتر شدن خارش شود، اجتناب کنید. این شامل گرمای بیش از حد، پوست شکننده در اثر خراشیدن و برخی پارچه ها یا مواد شیمیایی است. دوش و حمام آب گرم به جای آب گرم بگیرید، پس از شستن پوست را به آرامی خشک کنید، لباس های نخی گشاد انتخاب کنید و از مرطوب کننده های ملایم و بدون عطر و شوینده های لباسشویی استفاده کنید. لباس‌های تنگ، پارچه‌های خشن مانند پشم، محصولات معطر و خراشیدن همگی می‌توانند خارش را تحریک کرده و بدتر کنند.

کمپرس سرد

استفاده از چیزی سرد یک درمان خانگی آسان برای تسکین موقت خارش است. یک کیسه یخ یا کیسه سبزیجات یخ زده را در یک حوله بپیچید و آن را به مدت 20 دقیقه چند بار در روز روی رگ های واریسی قرار دهید. دمای سرد به بی حس شدن انتهای عصبی در پوست کمک می کند و باعث تسکین سریع نواحی تحریک شده می شود. مطمئن شوید که از پوست در برابر تماس مستقیم با یخ محافظت کنید تا آسیب نبیند. اثر منقبض کننده سرما نیز ممکن است به کوچک شدن وریدهای متسع شده کمک کند.

کرم های ضد خارش بدون نسخه

بسیاری از پمادهای موضعی ضد خارش بدون نسخه در دسترس هستند که می توانند به طور موقت خارش رگ های واریسی را تسکین دهند. به دنبال کرم های حاوی مواد فعال مانند منتول، کالامین، هیدروکورتیزون، پراموکسین یا کافور باشید. اینها با خنک کردن، بی حس کردن یا کاهش خفیف التهاب و تورم اطراف وریدهای تحریک شده عمل می کنند. مقدار کمی از آن را مستقیماً روی نواحی خارش دار بمالید و حداکثر 2 تا 3 بار در روز بمالید مگر اینکه دستور دیگری داده شود. این باعث تسکین موضعی و سریع خارش می شود.

آنتی هیستامین های خوراکی

آنتی هیستامین هایی که از طریق دهان مصرف می شوند معمولا برای کنترل واکنش های آلرژیک استفاده می شوند، اما می توانند خارش را نیز آرام کنند. دیفن هیدرامین (بنادریل) و هیدروکسیزین آنتی هیستامین های نسل اولی هستند که با مسدود کردن گیرنده های هیستامین در پوست، اثرات ضد خارش دارند. آنتی هیستامین های نسل دوم مانند ستیریزین (Zyrtec)، لوراتادین (کلاریتین) یا فکسوفنادین (Allegra) تمایل کمتری به ایجاد خواب آلودگی دارند. اگر کرم های موضعی به اندازه کافی خارش وریدهای واریسی را کنترل نمی کنند، از پزشک خود در مورد آزمایش آنتی هیستامین خوراکی برای چند هفته سوال کنید.

جوراب فشرده بپوشید

جوراب‌های فشاری لباس‌های کشسانی هستند که به آرامی پاها را فشار می‌دهند و به جریان خون در رگ‌ها به سمت بالا کمک می‌کنند. این از تجمع خون و کشش بیشتر رگ ها جلوگیری می کند. جوراب های فشرده نیز از رگ های واریسی محافظت و پشتیبانی می کنند. جوراب‌های فشاری گرادیان که بیشتر در مچ پا فشرده می‌شوند و به‌تدریج کمتر روی ساق پا فشار می‌آورند، برای مدیریت رگ‌های واریسی بهترین هستند. پوشیدن جوراب های فشاری 20-30 میلی متر جیوه یا 30-40 میلی متر جیوه در طول روز و هنگام خواب اغلب به طور قابل توجهی علائم واریس مانند خارش را بهبود می بخشد.

پاهای خود را بالا بیاورید

سعی کنید چند بار در روز به مدت 10 تا 15 دقیقه دراز بکشید و پاهای خود را بالاتر از سطح قلب قرار دهید. هنگام دراز کشیدن از بالش برای نگه داشتن پاها و ساق پاها استفاده کنید. این از نیروی جاذبه برای تقویت جریان خون به سمت پایین در وریدها استفاده می کند و فشار در رگ های واریسی را کاهش می دهد که منجر به التهاب، تورم و احساس خارش می شود. بالا بردن دوره ای پاها با واریس نیز پس از ایستادن یا نشستن طولانی مدت تسکین می دهد.

از کمپرس سرد و مرطوب استفاده کنید

خیساندن یک پارچه شستشو در آب سرد، فشار دادن آن به طوری که مرطوب بماند و استفاده مستقیم از آن روی پوست خارش دار می تواند به طور موقت خارش وریدهای واریسی را تسکین دهد. رطوبت به تسکین پوست تحریک شده کمک می کند در حالی که دمای سرد التهاب را خنک می کند و رشته های عصبی را بی حس می کند. برای تسکین بیشتر، می توانید پارچه های شستشو را در یخچال نگهداری کنید یا قبل از خیس کردن پارچه، تکه های یخ را در آب قرار دهید. کمپرس مرطوب تازه و خنک را چند بار در روز یا هر زمان که برای تسکین خارش لازم بود، دوباره استفاده کنید.

حمام های گرم بگیرید

فرو بردن کامل پاها در آب گرم به گشاد شدن رگ های خونی و بهبود گردش خون کمک می کند و باعث بازگشت خون وریدی می شود. گرما همچنین آرامش تسکین دهنده ای را برای رگ های واریسی با خارش فراهم می کند. برای مزایای ضد التهابی و ضد خارش اضافی، بلغور جو دوسر کلوئیدی، جوش شیرین یا نمک اپسوم را به آب حمام اضافه کنید. حداقل 20 دقیقه در روز در یک حمام گرم غوطه ور شوید، ایده آل آن قبل از خواب. اثر آرامش‌بخش باقیمانده می‌تواند خواب را بهبود بخشد، که اغلب با خارش شبانه وریدهای واریسی مختل می‌شود.

کرم های بدون نسخه را امتحان کنید

کرم‌های موضعی بدون نسخه مختلفی وجود دارد که ممکن است به تسکین خارش رگ‌های واریسی کمک کند، مانند محصولات حاوی گل همیشه بهار، شاه بلوط، عصاره جارو قصابی، روغن ویتامین E، ژل آلوئه‌ورا. این مواد دارای اثرات ضد التهابی، تقویت کننده گردش خون و بازگرداندن رطوبت هستند. با این حال، شواهد بالینی در مورد اثربخشی آنها محدود است. از گذاشتن هرگونه کرم روی پوست باز و تحریک شده خودداری کنید. در صورت ایجاد بثورات، مصرف را قطع کنید. در مورد مواد مناسب برای پوست خود با داروساز یا پزشک خود مشورت کنید.

نتیجه

خارش وریدهای واریسی می تواند به طور قابل توجهی آسایش و کیفیت زندگی را مختل کند. خوشبختانه، روش‌های تسکین خانگی بسیاری وجود دارد، از کمپرس سرد، بلند کردن ساق پا و کرم‌های ضد خارش گرفته تا آنتی‌هیستامین‌های خوراکی، جوراب‌های فشاری و حمام‌های آرام‌بخش. محرک هایی را که خارش را بدتر می کنند شناسایی کنید و از آنها اجتناب کنید. اگر خارش با وجود اقدامات محافظه کارانه ادامه یافت یا تغییرات پوستی مانند زخم را مشاهده کردید که ممکن است نشان دهنده مشکلات زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارند، به پزشک مراجعه کنید. اجرای انواعی از این تکنیک های ساده و مقرون به صرفه برای تسکین خارش می تواند به مدیریت تحریک ناشی از رگ های واریسی کمک کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

علائم صرع و تشنج های آن

۱۲۷ بازديد
صرع یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر مشخص می شود که تخلیه الکتریکی غیر طبیعی در مغز است. این تشنج ها می توانند کوتاه مدت و نسبتاً بی ضرر باشند، یا می توانند طولانی مدت باشند و آسیب قابل توجهی برای فردی که آنها را تجربه می کنند، ایجاد کنند. صرع یک بیماری پیچیده است، با طیف وسیعی از علائم و انواع تشنج. در این مقاله به بررسی علائم رایج صرع، انواع مختلف تشنج و عواملی که می توانند در بروز آن ها تأثیر بگذارند، می پردازیم.
علائم صرع
علائم صرع می تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* تشنج های کانونی: این تشنج ها فقط یک قسمت از بدن مانند بازو یا پا را درگیر می کند. آنها ممکن است باعث احساس بی حسی، سوزن سوزن شدن یا ضعف شوند یا ممکن است باعث تکان خوردن یا تشنج اندام آسیب دیده شوند.
* تشنج های جزئی: این تشنج ها از ناحیه خاصی از مغز شروع می شوند و می توانند یک یا چند ناحیه از بدن را درگیر کنند. آنها ممکن است باعث تغییر در احساس، خلق و خو یا آگاهی شوند یا ممکن است باعث شوند که فرد احساس یا تجربه عجیبی داشته باشد.
* تشنج غیبت: این تشنج ها با از دست دادن مختصر هوشیاری و طلسم خیره شدن مشخص می شوند. ممکن است با حرکت مختصری پلک ها یا بدن همراه باشد.
* تشنج عمومی: این تشنج ها هر دو طرف مغز را درگیر می کنند و می توانند باعث از دست دادن هوشیاری و اسپاسم عضلانی شوند. همچنین ممکن است باعث تشنج یا زمین خوردن ناگهانی فرد شوند.
* وضعیت صرع: این یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که در آن فرد تشنج های مداوم و کنترل نشده ای دارد که در پاسخ به درمان متوقف نمی شود. نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
انواع تشنج
انواع مختلفی از تشنج وجود دارد که هر کدام مجموعه ای از علائم و ویژگی های خاص خود را دارند. شایع ترین انواع تشنج عبارتند از:
* تشنج های جزئی ساده: این تشنج ها فقط یک قسمت از مغز را تحت تأثیر قرار می دهند و ممکن است باعث ایجاد احساس یا حرکت در آن ناحیه شوند.
* تشنج های جزئی پیچیده: این تشنج ها هر دو ناحیه حسی و حرکتی مغز را تحت تأثیر قرار می دهند و ممکن است باعث تغییر در آگاهی یا رفتار شوند.
* تشنج های تونیک-کلونیک ژنرالیزه: این تشنج ها هر دو طرف مغز را درگیر می کنند و ممکن است باعث اسپاسم عضلانی، از دست دادن هوشیاری و سقوط ناگهانی شوند.
* تشنج غیبت: این تشنج ها با از دست دادن مختصر هوشیاری و طلسم خیره شدن مشخص می شوند.
* تشنج‌های میوکلونیک: این تشنج‌ها شامل اسپاسم‌های ناگهانی و مختصر عضلانی می‌شوند که ممکن است باعث تکان یا تکان خوردن فرد شود.
* تشنج آتونیک: این تشنج ها باعث شل شدن ناگهانی ماهیچه ها می شود و باعث زمین خوردن یا فروپاشی فرد می شود.
* تشنج های تونیک: این تشنج ها باعث انقباض ناگهانی ماهیچه ها می شود و باعث سفت شدن یا قوس شدن پشت فرد می شود.
* تشنج های کلونیک: این تشنج ها باعث انقباض و شل شدن متناوب ماهیچه ها می شود و باعث تکان یا انقباض فرد می شود.
* تشنج جکسونی: این تشنج‌ها فقط یک قسمت از بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند و ممکن است باعث احساس بی‌حسی یا گزگز و به دنبال آن یک حرکت تند تند شود.
علل صرع
صرع می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود، از جمله:
* عوامل ژنتیکی: صرع می تواند از یک یا هر دو والدین به ارث برسد.
* آسیب مغزی: ضربه به مغز، مانند ضربه به سر یا سکته مغزی، می تواند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهد.
* بیماری مغزی: برخی بیماری ها و اختلالات مغزی مانند تومورها، عفونت ها یا شرایط دژنراتیو می توانند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند.
* اختلالات رشدی: برخی از اختلالات رشدی، مانند اوتیسم یا ناتوانی های ذهنی، می توانند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند.
* اختلالات متابولیک: برخی اختلالات متابولیک، مانند قند خون پایین یا عدم تعادل الکترولیت، می توانند تشنج کنند.
* عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض برخی از مواد مضر مانند الکل یا مواد مخدر خاص،
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

اسپاسم همی صورت و درمان آن

۱۲۵ بازديد

اسپاسم همی صورت - یک مرور کلی
اسپاسم همی فاسیال یک بیماری عصبی است که با انقباضات یا انقباضات غیر ارادی و نامنظم ماهیچه های یک طرف صورت مشخص می شود. معمولاً با لرزش در اطراف ناحیه پلک چشم شروع می شود و به تدریج گسترش می یابد تا ماهیچه های گونه، لب ها و چانه آن طرف صورت را درگیر کند.

علل
در اکثر موارد، اسپاسم همی صورت در اثر فشردگی عروق خونی عصب صورت در خروجی ریشه آن از ساقه مغز ایجاد می شود. یک رگ خونی، اغلب شریان مخچه تحتانی خلفی، بر روی عصب صورت در این محل فشار می آورد و آن را تحریک می کند و منجر به اسپاسم می شود. گاهی اوقات، علت می تواند تومور یا پلاک مولتیپل اسکلروزیس باشد که عصب صورت را فشرده می کند. ترومای صورت، فلج بل یا عفونت در نزدیکی عصب صورت نیز در برخی موارد باعث ایجاد اسپاسم همی صورت می شود.

علائم
- انقباض معمولاً در اطراف ناحیه پلک چشم شروع می شود و به آرامی در یک طرف صورت طی چند روز تا چند سال گسترش می یابد.
- اسپاسم ممکن است به طور مکرر، تا چند بار در دقیقه رخ دهد
- اسپاسم ممکن است از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد
- علائم ممکن است با استرس یا خستگی بدتر شوند
- اسپاسم در هنگام خواب قطع می شود
- یک طرف صورت ممکن است به دلیل انقباض جزئی مداوم کوچکتر یا صاف تر به نظر برسد
- در هنگام اسپاسم چشم ممکن است به طور غیرارادی بسته شود اما بینایی تحت تأثیر قرار نگیرد

تشخیص
تشخیص را اغلب می توان از طریق معاینه بالینی انجام داد. آزمایش‌های تصویربرداری مانند ام‌آر‌آی یا سی‌تی اسکن ممکن است برای تشخیص اینکه آیا هر یک از علل ساختاری مانند حلقه رگ خونی یا تومور ریشه عصب صورت را فشرده کرده و باعث تحریک می‌شود یا خیر، انجام شود. مطالعات الکتریکی اعصاب و عضلات صورت نیز ممکن است به تشخیص کمک کند. آزمایش خون به رد سایر علل بالقوه مانند عفونت یا شرایط خودایمنی کمک می کند.

رفتار
هدف از درمان کاهش تحریک عصبی و کنترل اسپاسم و انقباضات غیر ارادی عضلانی است.

داروها
- داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین یا پره گابالین به آرام کردن تحریک عصبی و کاهش اسپاسم در برخی موارد کمک می کند.
- تزریق سم بوتولینوم (بوتاکس) به عضلات آسیب دیده به طور موقت آنها را فلج می کند و اسپاسم را به مدت 3-4 ماه تسکین می دهد.
- شل کننده های عضلانی مانند دیازپام نیز ممکن است استفاده شود.

عمل جراحی
- جراحی رفع فشار میکروواسکولار (MVD) اغلب در تسکین طولانی مدت موثر است. این شامل باز کردن جمجمه و قرار دادن یک بالشتک نرم بین عصب صورت و رگ خونی است که آن را تحریک می کند.
- اگر MVD امکان پذیر نباشد، ممکن است روش های عصب کشی محیطی انتخابی برای فلج کردن برخی از عضلات بیش فعال صورت انجام شود.

سایر روش های درمانی
- مدیریت استرس، بیوفیدبک، طب سوزنی، فیزیوتراپی و ماساژ درمانی ممکن است به برخی از بیماران در مدیریت علائم کمک کند.

رویکرد درمانی برای هر بیمار بسته به شدت علائم، عوامل محرک و وضعیت کلی سلامتی مناسب است. با درمان مناسب، اکثر افراد مبتلا به اسپاسم همی صورت می توانند بهبود قابل توجهی در وضعیت خود داشته باشند.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

انواع حرکات غیر ارادی عضلانی، علائم، تشخیص و درمان

۱۲۵ بازديد
حرکات غیر ارادی عضلات
حرکات غیر ارادی ماهیچه ها که به آن دیسکینزی نیز می گویند، حرکات غیرقابل کنترلی هستند که بدون تلاش آگاهانه رخ می دهند. انواع مختلفی از دیسکینزیا با علل، علائم و درمان های مختلف وجود دارد.

لرزش اساسی
لرزش اساسی (ET) که به آن لرزش اساسی خوش خیم نیز گفته می شود، شایع ترین اختلال حرکتی است. معمولاً لرزش دست ها، بازوها، سر، حنجره یا چانه را شامل می شود. معمولاً پاها، تنه، صورت یا سایر قسمت های بدن ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. لرزش مرتبط با ET یک لرزش عملی است، به این معنی که در طول حرکت ارادی رخ می دهد یا بدتر می شود. علائم معمولاً ابتدا در دوران میانسالی ظاهر می شوند، اما می توانند در هر سنی بروز کنند. ET تمایل به پیشروی دارد و در طول زمان بدتر می شود. علت دقیق ناشناخته است، اما احتمالاً شامل عملکرد غیر طبیعی نواحی در عمق مغز است که به هماهنگی حرکت کمک می کند.

تشخیص ET عمدتاً به معاینه عصبی، شرح علائم و سابقه خانوادگی بستگی دارد زیرا هیچ آزمایش تشخیصی خاصی وجود ندارد. گزینه های درمانی برای ET با هدف کاهش علائم و شامل داروهای مسدود کننده بتا مانند پروپرانولول، داروهای ضد تشنج مانند پریمیدون و تزریق سم بوتولینوم برای لرزش های موضعی است. در موارد شدید، جراحی تحریک عمقی مغز ممکن است به تسکین لرزش کمک کند. تغییرات سبک زندگی مانند اجتناب از محرک ها، ورزش، کاهش استرس، و محدود کردن مصرف کافئین و الکل نیز ممکن است به مدیریت ET کمک کند.

دیستونی
دیستونی شامل انقباضات مداوم یا مکرر عضلانی است که باعث ایجاد حرکات یا وضعیت های غیر طبیعی و اغلب تکراری می شود. انواع مختلفی از دیستونی وجود دارد که بر اساس سن شروع، توزیع بدن یا علت طبقه بندی می شوند:

- دیستونی ژنرالیزه زودرس در دوران کودکی ظاهر می شود و بیشتر بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. ممکن است ارثی باشد یا در اثر آسیب اولیه مغزی ایجاد شود.
- دیستونی های کانونی یک ناحیه از بدن مانند گردن (تورتیکولی اسپاسمودیک/دیستونی گردنی)، پلک ها (بلفارواسپاسم)، دهان (دیستونی اوی فکی) یا گرفتگی نویسنده (دیستونی خاص وظیفه) را تحت تاثیر قرار می دهد.
- دیستونی ثانویه ناشی از عوامل محیطی مانند داروها، آسیب مغزی یا سکته است.

علائم رایج شامل چرخش غیرارادی، حرکات تکراری، و وضعیت‌ها یا وضعیت‌های غیرعادی قسمت(های) بدن آسیب‌دیده است. تشخیص دیستونی شامل معاینه عصبی، بررسی علائم و سابقه پزشکی، تصویربرداری از مغز، و مشاهده حرکات/حالات غیر ارادی است. آزمایش ژنتیک نیز ممکن است به تشخیص اشکال ارثی کمک کند.

هدف از درمان دیستونی مدیریت علائم است و ممکن است شامل داروهایی مانند آنتی کولینرژیک ها، بنزودیازپین ها، باکلوفن، تزریق سم بوتولینوم، فیزیوتراپی و جراحی مانند تحریک عمیق مغز برای دیستونی عمومی شدید باشد. شناسایی و اجتناب از محرک ها نیز می تواند به دیستونی کانونی کمک کند.

تیک ها
تیک ها حرکات یا صداهای غیرارادی ناگهانی، سریع و مکرر هستند. تیک های حرکتی می تواند ساده یا پیچیده باشد. تیک های ساده شامل حرکات مجزا مانند پلک زدن چشم، تکان دادن سر، یا بالا انداختن شانه است. تیک های پیچیده مانند پریدن، لمس کردن، چرخیدن یا بوییدن اشیا هدفمند به نظر می رسند. تیک های آوایی/ آوازی می تواند شامل صداهای ساده مانند صاف کردن گلو یا صداهای پیچیده مانند کلمات یا عبارات باشد.

تیک ها اغلب برای اولین بار در سنین 5-7 سالگی در کودکی ظاهر می شوند. شایع ترین اختلال تیک سندرم تورت (TS) است که با تیک های حرکتی و آوایی متعدد که بیش از یک سال طول می کشد تعریف می شود. علت دقیق TS ناشناخته است، اما به احتمال زیاد شامل ژنتیک و ناهنجاری‌هایی در مناطق خاصی از مغز و انتقال‌دهنده‌های عصبی است. تشخیص متکی بر مستندسازی تیک های حرکتی و صوتی متعدد برای بیش از یک سال است که در آن هیچ علت عصبی دیگری شناسایی نشده است.

هدف از درمان تیک، مدیریت علائم به اندازه کافی برای بهبود عملکرد و کیفیت زندگی است. گزینه ها شامل رفتار درمانی، داروها، تزریق سم بوتولینوم و تحریک عمیق مغز در موارد مقاوم به درمان شدید است. اجتناب از محرک هایی مانند استرس، هیجان، خستگی، گرما و برخی غذاها می تواند به کاهش تیک کمک کند. ایجاد یک محیط حمایتی نیز برای مدیریت مهم است.

آتتوز
آتتوز به حرکات آهسته، انقباض، مداوم و غیرارادی اطلاق می شود که عموماً دست ها، پاها، بازوها یا پاها را تحت تأثیر قرار می دهد. انواع کمتر شناخته شده دیسکینزی مانند کریا، بالیسموس و کلیشه شباهت هایی با حرکات آتتوئید دارند. آتتوز در اثر آسیب به عقده های قاعده ای، اغلب از فلج مغزی، سکته مغزی، آسیب تروماتیک مغزی یا سایر شرایط عصبی رخ می دهد.

تشخیص اغلب شامل شناسایی علت اصلی عصبی بر اساس علائم و سابقه پزشکی به اضافه یک معاینه عصبی غیرطبیعی است که دیسکینزی را نشان می دهد. تصویربرداری از مغز می تواند آسیب گانگلیون پایه را تایید کند. هیچ درمان خاصی برای حرکات آتتوئید وجود ندارد. مدیریت بیماری زمینه ای را هدف قرار می دهد و هدف آن محدود کردن ناتوانی و آسیب ناشی از حرکات کنترل نشده از طریق داروها، بریس ها، فیزیوتراپی/کاردرمانی و جراحی است. فراهم کردن یک محیط امن نیز می باشد

میوکلونوس
میوکلونوس به تکان‌های ناگهانی، کوتاه و غیرارادی شبیه شوک اطلاق می‌شود که در اثر انقباضات سریع عضلانی ایجاد می‌شود. معمولاً بازوها، پاها، تنه یا گردن را درگیر می کند. تکان های میوکلونیک ممکن است به تنهایی یا به صورت متوالی، به صورت یک الگو یا نامنظم ایجاد شوند. میوکلونوس فیزیولوژیکی خوش خیم، طبیعی است و در افراد سالم و اغلب هنگام به خواب رفتن رخ می دهد. میوکلونوس صرعی در صرع رخ می دهد و می تواند باعث ایجاد دسته ای از تشنج شود. اغلب، میوکلونوس به دلیل بیماری یا آسیب عصبی زمینه ای است.

تشخیص شامل آزمایش EEG برای گرفتن تکان‌های میوکلونیک و رد کردن فعالیت صرع به عنوان علت است. درمان در صورت امکان بیماری زمینه‌ای را هدف قرار می‌دهد و هدف آن کاهش ناتوانی ناشی از میوکلونوس شدید از طریق داروهایی مانند کلونازپام، والپروئیک اسید، لوتیراستام و پیراستام است. تزریق سم بوتولینوم، تحریک عمیق مغز، و رویکردهای فیزیوتراپی تخصصی نیز گاهی به مدیریت ناتوان کننده میوکلونوس کمک می کند.

این شامل انواع عمده حرکات غیر ارادی عضلانی، علائم معمول و رویکرد تشخیصی آنها و همچنین گزینه های اصلی درمانی موجود برای مدیریت دیسکینزی و بهبود کیفیت زندگی می شود. شرایط زمینه ای که باعث ایجاد آنها می شود، در صورت امکان، درمان را راهنمایی می کند. مراقبت حمایتی از ناتوانی و ایمنی جزء کلیدی مدیریت است. تحقیقات برای درک بیشتر این اختلالات حرکتی پیچیده و بهبود درمان ها ادامه دارد.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

ALS در مقابل پارکینسون: درک تفاوت ها

۱۲۶ بازديد
ALS در مقابل پارکینسون: درک تفاوت ها
بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) و بیماری پارکینسون دو اختلال نورودژنراتیو متمایز هستند که بخش‌های مختلف سیستم عصبی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. در حالی که هر دو شرایط شامل زوال تدریجی مهارت های حرکتی است، علل، علائم و روش های تشخیص آنها به طور قابل توجهی متفاوت است.

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS)
ALS یک بیماری عصبی پیشرونده است که سلول‌های عصبی مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به ضعف عضلانی، فلج و در نهایت نارسایی تنفسی می‌شود. علت دقیق ALS ناشناخته باقی مانده است، اما اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی را شامل می شود.

علائم ALS
ALS معمولاً با یک یا چند مورد از علائم زیر ظاهر می شود:

انقباض و گرفتگی عضلات
گفتار نامفهوم یا مشکل در بلع
افزایش ضعف در اندام‌ها، تنه یا ماهیچه‌های پیازی (مانند عضلات گلو یا صورت)
زمین خوردن و زمین خوردن به دلیل ضعف عضلات پا
مشکلات تنفسی، مانند تنگی نفس یا خفگی
تشخیص ALS
به دلیل انواع علائم احتمالی و نیاز به رد سایر شرایط، تشخیص ALS می تواند چالش برانگیز باشد. روش های اصلی برای تشخیص ALS عبارتند از:

معاینه فیزیکی: پزشک قدرت عضلانی، رفلکس ها و هماهنگی بیمار و همچنین هرگونه ناهنجاری در گفتار یا بلع را ارزیابی می کند.

الکترومیوگرافی (EMG): پس از مشاهده انقباض عضلانی توسط پزشک یا بیمار، می توان از EMG برای ثبت فعالیت الکتریکی عضله استفاده کرد.

آزمایش خون: آزمایش خونی که به عنوان الکتروفورز پروتئین سرم شناخته می‌شود، می‌تواند با تشخیص پروتئین‌های خاصی در خون به تأیید تشخیص کمک کند.

معاینه عصبی: این شامل آزمایش رفلکس ها، هماهنگی، قدرت عضلانی و سایر عملکردهای عصبی بیمار است.

تصویربرداری از مغز: ام آر آی یا سی تی اسکن می تواند به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث ایجاد علائم شوند کمک کند.

مطالعات هدایت عصبی: این آزمایش‌ها فعالیت الکتریکی اعصاب را اندازه‌گیری می‌کنند و می‌توانند به تشخیص آسیب عصبی کمک کنند.

بیوپسی عضلانی: در برخی موارد، ممکن است نمونه کوچکی از بافت عضلانی برداشته شود و از نظر علائم آسیب عصبی مورد آزمایش قرار گیرد.

بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یکی دیگر از اختلالات نورودژنراتیو است که در درجه اول بر حرکت و مهارت های حرکتی تأثیر می گذارد. زمانی اتفاق می افتد که مغز در تولید دوپامین کافی، یک انتقال دهنده عصبی مسئول کنترل حرکت، مشکل داشته باشد. این بیماری در اثر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود.

علائم بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون معمولاً با علائم زیر ظاهر می شود:

سفتی (سفتی) اندام ها و تنه
لرزش استراحت، اغلب در دست ها یا بازوها
برادی‌کینزی (کندی حرکت)
بی ثباتی وضعیتی و مشکلات تعادلی
تشخیص بیماری پارکینسون
تشخیص بیماری پارکینسون نیز می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا علائم می تواند مشابه سایر شرایط باشد. روش های اصلی برای تشخیص بیماری پارکینسون عبارتند از:

معاینه فیزیکی: پزشک قدرت عضلانی، رفلکس ها، هماهنگی و هرگونه ناهنجاری در حرکت بیمار را ارزیابی می کند.

تصویربرداری از مغز: ام آر آی یا سی تی اسکن می تواند به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث ایجاد علائم شوند کمک کند.

اسکن انتقال دهنده دوپامین: این تکنیک از یک ردیاب رادیواکتیو برای تجسم سطوح ناقل دوپامین در مغز استفاده می کند که می تواند به تایید تشخیص بیماری پارکینسون کمک کند.

آزمایش خون: آزمایش خونی که به عنوان الکتروفورز پروتئین سرم شناخته می‌شود، می‌تواند با تشخیص پروتئین‌های خاصی در خون به تأیید تشخیص کمک کند.

به طور خلاصه، در حالی که هر دو بیماری ALS و پارکینسون شامل زوال مهارت های حرکتی می شوند، علل، علائم و روش های تشخیص آن ها به طور قابل توجهی متفاوت است. تشخیص این شرایط به ترکیبی از معاینات فیزیکی، تصویربرداری مغز و آزمایش‌های تخصصی برای رد سایر شرایط و تأیید تشخیص خاص نیاز دارد.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

چرا وقتی پلک می زنم چشمم درد می کند؟ علل و درمان

۱۲۵ بازديد
چرا وقتی پلک می زنم چشمم درد می کند؟ علل و درمان

احساس درد یا ناراحتی در چشم هنگام پلک زدن می تواند هشدار دهنده باشد. با این حال، چندین دلیل بالقوه برای این علامت وجود دارد که برخی از آنها جدی تر از دیگران هستند. تشخیص و درمان مناسب می تواند باعث تسکین و جلوگیری از عوارض بیشتر شود. در اینجا مروری بر دلایل رایجی که ممکن است هنگام پلک زدن چشم شما آسیب ببیند، همراه با درمان های پیشنهادی آورده شده است.

سایش قرنیه
سایش قرنیه یک خراش یا تحریک روی سطح قرنیه است که لایه بیرونی شفاف چشم است. هنگامی که سطح قرنیه آسیب دیده است، پلک زدن می تواند باعث درد قابل توجهی شود. علل عبارتند از:

ورود اشیاء خارجی به چشم، مانند خاک یا شن
مالش لنزهای تماسی به قرنیه
صدمات ناشی از ناخن، شاخه، برخورد ورزشی و غیره
درمان شامل پرهیز از لنزهای تماسی و استفاده از قطره های چشمی آنتی بیوتیک برای جلوگیری از عفونت با بهبود ساییدگی است. همچنین ممکن است از مسکن ها استفاده شود. اکثر خراش ها در عرض چند روز بهبود می یابند، اما برخی ممکن است هفته ها طول بکشد.

خشکی چشم / بلفاریت
سندرم خشکی چشم یا بلفاریت (التهاب پلک) می تواند پلک زدن را ناراحت کننده کند. خشکی چشم زمانی رخ می دهد که اشک نتواند به طور موثر چشم ها را روان کند، در حالی که بلفاریت باعث می شود غدد چربی در پایه مژه ها مسدود و ملتهب شوند. پلک زدن این بافت های از قبل ملتهب و خشک را تحریک می کند.

درمان این بیماری‌ها با رعایت بهداشت خوب پلک، از جمله کمپرس گرم و اسکراب ملایم پلک شروع می‌شود. استفاده مکرر از اشک مصنوعی می تواند خشکی را از بین ببرد. در صورت ایجاد عفونت باکتریایی ثانویه ممکن است پماد آنتی بیوتیک تجویز شود. تغییرات سبک زندگی همچنین می تواند در موارد خشکی مزمن چشم تسکین یابد.

زخم قرنیه
زخم قرنیه یک زخم عفونی است که وقتی لایه‌های سطحی آسیب می‌بینند روی قرنیه ایجاد می‌شود. عفونت هنگام پلک زدن باعث درد شدید می شود. همچنین ممکن است ترشح و بینایی مختل شود. این زخم ها برای رفع عفونت و جلوگیری از نابینایی نیاز به درمان فوری با قطره یا پماد آنتی بیوتیک دارند.

ورم ملتحمه
ورم ملتحمه ویروسی یا باکتریایی (چشم صورتی) منجر به التهاب ملتحمه می شود که غشاهای نازکی هستند که سفیدی چشم ها و پلک های داخلی را می پوشانند. تورم و ترشحات مرتبط با ورم ملتحمه می تواند باعث ایجاد احساس خراشیدگی یا تحریک در هنگام پلک زدن شود.

چشم صورتی ویروسی معمولاً بدون درمان در یک یا دو هفته بهبود می یابد. ورم ملتحمه باکتریایی نیاز به قطره چشمی آنتی بیوتیکی برای از بین بردن عفونت دارد. برخی از قطره های چشمی بدون نسخه می توانند خارش و ناراحتی را به طور موقت تسکین دهند. هنگامی که چشم صورتی دارید از استفاده مجدد از حوله یا استفاده از روبالشی مشترک خودداری کنید تا از انتقال آن جلوگیری کنید.

مژه های رشد کرده/تریشیازیس
گاهی اوقات مژه ها می توانند به جای رشد به سمت داخل به سمت بیرون رشد کنند و چشم را تحریک کنند. تریشیازیس به مژه هایی اشاره دارد که با هر پلک زدن به کره چشم یا پلک می مالند. جراحی مژه یا پلک ممکن است در موارد مزمن یا جدی برای برداشتن فولیکول های مشکل دار مژه ضروری باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر درد چشمی با شروع ناگهانی همراه با علائمی مانند اختلال بینایی، حساسیت به نور، ترشح یا تورم دارید، مهم است که فوراً توسط چشم پزشک معاینه شوید. اینها می تواند نشان دهنده یک وضعیت بالقوه تهدید کننده بینایی باشد که نیاز به مراقبت فوری دارد، مانند زخم قرنیه یا گلوکوم حاد.

ناراحتی مداوم چشم هنگام پلک زدن نیاز به توجه پزشکی دارد تا علت اصلی آن تشخیص داده شود و مشکلات جدی رد شود. برخی از علل خطرناک چشم درد عبارتند از: خراش قرنیه، عفونت تبخال چشم و سندرم فرسایش مکرر قرنیه.

با تشخیص و درمان مناسب که توسط چشم پزشک هدایت می شود، می توانید از درد چشم آزاردهنده ناشی از پلک زدن تسکین پیدا کنید. به هر علامتی توجه کنید و دستورالعمل های درمانی را به دقت دنبال کنید تا چشمان شما بهبود یابد.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

مولتیپل میلوما و لوسمی دو نوع متمایز سرطان هستند

۱۲۷ بازديد
مولتیپل میلوما و لوسمی دو نوع سرطان هستند که خون و مغز استخوان را تحت تاثیر قرار می دهند. در حالی که آنها برخی از شباهت ها را به اشتراک می گذارند، بیماری های متمایز با علل، علائم و گزینه های درمانی متفاوت هستند. در این مقاله، تفاوت ها و شباهت های بین مولتیپل میلوما و لوسمی را به تفصیل بررسی خواهیم کرد.

علل و عوامل خطر

مولتیپل میلوما سرطان سلول های پلاسما است که نوعی گلبول سفید خون هستند که در مغز استخوان یافت می شوند. این بیماری زمانی اتفاق می افتد که سلول های پلاسما غیر طبیعی تکثیر می شوند و پروتئین هایی تولید می کنند که می توانند سلول های طبیعی مغز استخوان را از بین ببرند و منجر به کاهش توانایی بدن برای مبارزه با عفونت ها شود. علت دقیق مولتیپل میلوما مشخص نیست، اما عوامل خاصی مانند سن، سابقه خانوادگی و قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی می‌توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند.

از طرف دیگر لوسمی سرطان خون و مغز استخوان است. زمانی رخ می دهد که رشد غیرطبیعی گلبول های سفید در مغز استخوان وجود داشته باشد که می تواند منجر به کاهش تعداد گلبول های قرمز سالم، پلاکت ها و گلبول های سفید خون در خون شود. لوسمی می تواند حاد یا مزمن باشد، لوسمی حاد به سرعت پیشرفت می کند و نیاز به درمان فوری دارد، در حالی که لوسمی مزمن در طول زمان به کندی پیشرفت می کند.

شباهت های مولتیپل میلوما و لوسمی

مولتیپل میلوما و لوسمی علیرغم اینکه بیماری‌های متفاوتی دارند، شباهت‌هایی دارند. هر دو نوع سرطان های خونی هستند که بر خون و مغز استخوان تاثیر می گذارند. هر دو می توانند باعث کاهش تعداد گلبول های قرمز سالم، پلاکت ها و گلبول های سفید خون شوند که منجر به کم خونی، خونریزی و افزایش خطر عفونت می شود. هر دو همچنین می توانند باعث درد استخوان، تب و خستگی شوند.

شباهت دیگر این دو بیماری احتمال عوارض است. هر دو مولتیپل میلوما و لوسمی می توانند منجر به عوارضی مانند آسیب استخوان، آسیب کلیه و افزایش خطر عفونت شوند. علاوه بر این، هر دو بیماری را می توان با شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی درمان کرد.

تفاوت بین مولتیپل میلوما و لوسمی

با وجود شباهت های بین مولتیپل میلوما و لوسمی، چندین تفاوت کلیدی بین این دو بیماری وجود دارد.

نوع سرطان: مولتیپل میلوما سرطان سلول های پلاسما است، در حالی که لوسمی سرطان گلبول های سفید خون است.
رشد سلولی: در مولتیپل میلوما، سلول‌های پلاسما غیرطبیعی تکثیر می‌شوند و پروتئین‌هایی تولید می‌کنند که می‌توانند سلول‌های طبیعی مغز استخوان را از بین ببرند. در لوسمی، گلبول‌های سفید غیرطبیعی تکثیر می‌شوند و سلول‌های طبیعی مغز استخوان را از بین می‌برند.
زمان شروع: مولتیپل میلوما معمولاً به آرامی در طول زمان ایجاد می شود، در حالی که سرطان خون می تواند به سرعت پیشرفت کند.
سن: مولتیپل میلوما در افراد مسن شایع تر است، در حالی که لوسمی می تواند افراد در هر سنی را مبتلا کند.
درمان: در حالی که هر دو بیماری را می توان با شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی درمان کرد، رژیم های درمانی خاص ممکن است بسته به نوع سرطان و وضعیت بیمار متفاوت باشد.
تست های تشخیصی

تشخیص مولتیپل میلوما و لوسمی می تواند شامل ترکیبی از معاینه فیزیکی، آزمایش خون و مطالعات تصویربرداری باشد.

برای مولتیپل میلوما، آزمایش‌های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آزمایش خون: برای بررسی پروتئین های غیر طبیعی در خون و نظارت بر کلیه ها و کبد.
آزمایش ادرار: برای بررسی وجود پروتئین غیر طبیعی در ادرار.
بیوپسی مغز استخوان: برای بررسی مغز استخوان برای سلول های پلاسما غیر طبیعی.
مطالعات تصویربرداری: مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن، یا اسکن PET برای بررسی آسیب استخوان یا سایر عوارض.
برای لوسمی، آزمایش های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آزمایش خون: برای بررسی تعداد غیرطبیعی گلبول های سفید خون و شناسایی نوع سرطان خون.
بیوپسی مغز استخوان: برای بررسی مغز استخوان از نظر گلبول های سفید غیر طبیعی.
مطالعات تصویربرداری: مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن، یا اسکن PET برای بررسی آسیب استخوان یا سایر عوارض.
گزینه های درمان

درمان مولتیپل میلوما و لوسمی به نوع سرطان، مرحله بیماری و سلامت کلی هر بیمار بستگی دارد.

برای مولتیپل میلوما، گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

شیمی درمانی: برای از بین بردن سلول های پلاسما غیر طبیعی و برای تسکین علائم.
درمان هدفمند: برای کند کردن رشد سرطان.
پیوند سلول های بنیادی: برای جایگزینی سلول های پلاسما غیر طبیعی با سلول های سالم.
پرتودرمانی: برای تسکین درد استخوان و کاهش خطر عوارض.
برای لوسمی، گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

شیمی درمانی: برای از بین بردن گلبول های سفید غیر طبیعی.
درمان هدفمند: برای کند کردن رشد سرطان.
پیوند سلول های بنیادی: برای جایگزینی گلبول های سفید غیرطبیعی با سلول های سالم.
پرتودرمانی: برای تسکین درد استخوان و کاهش خطر عوارض.
پیش بینی

پیش آگهی مولتیپل میلوما و لوسمی به عوامل مختلفی از جمله نوع سرطان، مرحله بیماری و سلامت کلی هر بیمار بستگی دارد.

برای مولتیپل میلوما، در صورتی که سرطان به موقع تشخیص داده شود و درمان شود، به طور کلی پیش آگهی خوب است

به سرعت اگر سرطان به سایر قسمت های بدن گسترش یافته باشد، پیش آگهی کمتر مطلوب است.

برای لوسمی، پیش آگهی بستگی به نوع سرطان و مرحله بیماری دارد. لوسمی حاد در صورت عدم درمان، پیش آگهی بدی دارد، اما با درمان سریع و مناسب، می توان پیش آگهی را بهبود بخشید. لوسمی مزمن پیش آگهی بهتری نسبت به لوسمی حاد دارد، اما این بیماری در طول زمان به کندی پیشرفت می کند.

نتیجه

مولتیپل میلوما و لوسمی دو نوع متمایز سرطان هستند که خون و مغز استخوان را تحت تاثیر قرار می دهند. در حالی که آنها برخی از شباهت ها را به اشتراک می گذارند، علل، علائم و گزینه های درمانی متفاوتی دارند. درک تفاوت ها و شباهت های بین این دو بیماری می تواند به متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک کند تا تشخیص و درمان موثرتری را برای بیماران مبتلا به سرطان های خونی ارائه دهند.

سوالات متداول

تفاوت بین مولتیپل میلوما و لوسمی چیست؟
مولتیپل میلوما سرطان سلول های پلاسما است، در حالی که لوسمی سرطان گلبول های سفید است.
مولتیپل میلوما چگونه تشخیص داده می شود؟
مولتیپل میلوما از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی، آزمایش خون و مطالعات تصویربرداری تشخیص داده می شود.
درمان مولتیپل میلوما چیست؟
درمان مولتیپل میلوما ممکن است شامل شیمی درمانی، درمان هدفمند، پیوند سلول های بنیادی و پرتودرمانی باشد.
سرطان خون چگونه تشخیص داده می شود؟
سرطان خون از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی، آزمایش خون و مطالعات تصویربرداری تشخیص داده می شود.
درمان سرطان خون چیست؟
درمان لوسمی ممکن است شامل شیمی درمانی، درمان هدفمند، پیوند سلول های بنیادی و پرتودرمانی باشد.
پیش آگهی مولتیپل میلوما و لوسمی چیست؟
پیش آگهی مولتیپل میلوما و لوسمی به عوامل مختلفی از جمله نوع سرطان، مرحله بیماری و سلامت کلی هر بیمار بستگی دارد.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.